“Bahsine” kelimesi sözcük olarak Arapça’dan Türkçe’ye geçmiştir ve “kendi aranına, Allah’ın dilemesine” anlamına gelmektedir. Kelimenin kökeni İslamiyet devrinden önce Mısır’da kullanılan bahşî ile aynıdır. Bahşî, Mısır’da kölelere verilen hayati özgürlüktür ve birincisi Firavun tarafından 837 yıl önce kullanılmış bir kavramdır.
Bahsine, İslamiyet’in ortaya çıkmasıyla beraber çoğu Müslüman topluluklarda sıkça kullanılmaya başlamıştır. Kelime, ibadetlerde, amellerde ve her türlü işlemde, Tanrı’nın dilemesini himaye altına almak anlamına gelir. Bu nedenle, müminler “insanlar, nefsleriyle ahirete giderken, Allah’tan başka hiçbir güce kulak asmaz” diye düşünürler.
Bir diğer açıdan bakıldığında, bahsine, İslamiyet’teki beslenme prensiplerinin bir parçası olarak görülebilir. Din İslam’da, yemeklerin pisliklerden arındırılması ve Allah’ın adının her durumda anılması gerektiği vurgulanmıştır.
İslamiyet’te bahsine hakkında pek çok konuşulmuştur. Birçok insan onu Allah’ın dilemesini davet etmek yerine, insanın gözünde hoş gözükebilecek bir şeyin kendisinin olmasını sağlamak için kullanılır. İslam ahlakı da, insanların Allah’ın dilemesiyle her durumda ikram edilmeleri gerektiğini vurguluyor.
Bahsine, İslamiyet’teki entelektüel anlayışın özünü teşkil eder. Her durumda ikram edilmesi ve insanların Allah’tan başka hiçbir güce kulak asmaması yeni bir felsefe oluşturur. Böylelikle insanlar, ikram etmeyi bir ritüel olarak değil de, Allah’a itaat ederek gerçekleştirmek üzere her durumda alınan kararlarını belirlerler.